CARPON SUNDA TAMAN PAMEKAR | 31. PANINGGARAN JEUNG MENCEK

31. PANINGGARAN JEUNG MENCEK

            Bada, magrib, sarengsena daladaharan, Pa Aman saanak-bojona ngariung di tengah imah.

Apana ber muka surat kabar, tuluy di baca, imeut pisan.

            Ade ngarenghik ka indungna, aya nu dipikahayang kwasna.

“Hayang naon Ade teh, make ngarenghik ka Ema?” cek Isah.

“ Eta hayanag jajan suuk ka jalan, sakieu keur hujan ngarincik teh.

            Batur mah taririseun, euweuh nu ngalanto-lanto acan ka jalan.”

            “Kadieu De,” cek apana bari nilepkeun surat kabar, “Urang ngadongeng anggursi!”

            Ade nyamperkeun, tuluy ngalende kana lahunan apana.

            Aman jeung Isah oge areureun macana, tuluy ngadeukeutan apana.

            “dongeng naon, Pa?” cek Ade.

            “Dongeng paninggaran jeun mencek.”

            “Tukang bebedil, aya ngbedil uncal, mencek, cangehgar jeung rea-reea deui.

            Bareto apa boga kawawuhan, Daslam ngarana.

            Pagaweana jadi paninggaran, Daslam bisa pisan ngabebedilna teh.

            Unggal tas bebedil, tara lengoh ai balik teh. Kudu bae beubeunangan, aya tikukur, cangehgar, malah kungsi meunang mencek.

            Bapa oge ai poe Minggu sok milu bebedil jeung manehna, itung-itung pelesiran, tamba kesel di imah.

            Dina hiji poe, poe Minggu harita teh, Bapa di ajak deui ku manehna ka leuweung rek moro mencek cenah.

            Kira-kira pukul 5.3, bada subuh, Bapa geus disampeur.

            Bebekelan kayaning timbel jeung deungeuna geus disadiakeun ku Ema, da ari bebedil sok sapoe jeput, sakapeung mah wanci magrib atawa isa kakara datang ka imah.

            Bral Bapa jeung Mang Daslam arindit. Kira wanci haneut moyan kakara nepi ka Pasir Uncal.

            Ti lebah dinya mimiti jalana rada rumpil ku saliara, mani kudu disingray-singraykeun.

            Bapa ngiclik wae nuturkeun pandeuri.

            Keur jongjon leumpang, bet aya nu ngagarapak tina rungkun, hiber kana tangkal saninten.

            Mang Daslam nagrandeg sakeudeung, nagdengekeun nu ngarapak tea.

            “Kasintu,” cenah, “cicing ulah obah!”

            Bapa cingogo; Mangdaslam masang bedilna, tuluy ngeceng  . . . . . . . .  Beledag! . . . . . . . . haseupna kaluar tina kucubung bedil.

            Garapak kasintu gagarapakan, gebut ragarag tina dahan kai. Beunang jangjjangna pisan jeung sukuna mani remuk.

            “Eh watir!” cek Bapa dina hate.

            Sanggeus kasintu diasupkeun kana endongna, tuluy neruskeun deui perjalanan.

            Ari nu dijugjug Pasir Angin, sabab aya tidinya tempatna uncal jeung mencek teh, cenah.

            Teu kanyahoan nyerelekna panon poe, ari Bapa tanggah kaluhur manahoreng geus tengah poe, Bapa geus ngarasa lapar jeung halabhab.

            Jog anjog ka sampalan nu jukutna ngemploh hejo.

            Bapa jeung mang Daslam tuluy reureuh handapeun tangkal gede,, brak bebekelan teh dibuka.

            Timbelna dipurak, deker dalahar nimat pisan.

            Deungeuna sambel muncang, tespong jeung seupan daun lejet.

            Laukna pindang beunang ngagoreng.

            Sabot keur jongjon dahar, aya nu ngorosak belah katuhu, aya opat puluh metermah anggangna ti tempat Bapa.

            Mang Daaslam nyokot bedilna, tuluy ngawas-ngawas kanu ngorosak tea.

            Bapa reg eureun daharna teh, milu ngadengekeun.

            Korosak deui, aya nu ngorosak, tetela sato rada gede.           Kira-kira aya satengah jam Bapa jeung Mang daslam gadedempes handapeun kai.

            Keur kitu torojol anak mecek sagede anak embe Mang Aja, nu umurna kira-kira aya tilu minggu mah.

            Mang Daslam geus menerkeun bedilna  rek ngeceng.

            Teu kungsi lila, jol deui norojol mencek nu gede,  indungna tayohna.

            Indung mnecek nyampeurkeun ka anakna, sarta tuluy disusuan. Geus kitu tuluy di letakan, semu nu pohara deudeuhna ka anak, bleh wae Ema keur ngusapan Ade.

            Mang Daslam ngadadak teu walakaya rek ngabebaskeun bedilna teh.

            Leungeuna semu ngadegdeg, blug bedilna ragrag.

            Panona rambisak pinuh ku cipanon.

            Ku Bapa ditanya lalaunan, naon sababna teu tulus ngabedilna. Teu nembalan ngan gogodeg bae.

            Lila pisan Bapa jeung Mang Daslam nenjokeun pamolah indung mencek jeung anak na teh.

            Geus kitu mah Daslam tuluy bae ngajak balik, sarta paromanana semu nu ngangres.

                        Dijalan manehna nyaritakeun pamajikanan anu geus maot, ningalkeun anakna nu umurna kira-kira dua taun.

            Pisakumahaeun teuing watirna lamun indung mencek atwa anakna di bedil.

            Ti harita Mang Daslam tara bebedil deui, malah bedilna oge sapuratina dijual ka tatanggana.”

            Aman jeung Isah tingharenghap. Cek Isah. “Karunya nya, upami teras dibedil. Meureun anak mencek teh teu bogaeun indung.”

            “Kumaha lamun Ema teu aya, nya Pa?” cek Ade, “meureun ade moal aya nu masihan artos.”

            “Mana oge, ulah sok ngarenghik, bisi Ema teu aya,” tembal apana.